1 Mijn zoon, luister naar mijn wijsheid, neig het oor tot mijn doorzicht;

2 opdat gij overleg moogt behouden, en uw lippen kennis bewaren.

3 Want wel stromen de lippen der vreemde van honingzeem en is haar gehemelte gladder dan olie,

4 maar ten slotte is zij bitter als alsem, scherp als een tweesnijdend zwaard;

5 haar voeten dalen ten dode af, haar schreden zijn naar de onderwereld gericht;

6 opdat zij het pad ten leven niet afbakene, gaan haar wegen ongemerkt een doolweg.

7 Derhalve, zonen, hoort naar mij, en wijkt van de woorden mijns monds niet af.

8 Houdt uw weg ver van haar, en nadert niet den ingang van haar huis;

9 opdat gij uw luister niet geeft aan anderen, noch uw jaren aan een wreedaard;

10 opdat niet vreemden zich aan uw vermogen verzadigen, en uw zuur verdiend geld in het huis van een onbekende komt;

11 zodat gij eindelijk staat te jammeren, wanneer uw lichaam en vlees wegteert,

12 en zegt: Och, dat ik de vermaningen gehaat heb, dat mijn hart de terechtwijzing versmaad heeft!

13 dat ik niet geluisterd heb naar mijn onderwijzers, mijn oor niet heb geneigd tot hen die mij leerden!

14 Bijna zou de grootste ellende mij getroffen hebben te midden van de vergadering en de gemeente.

15 Drink water uit uw eigen regenbak, bronnat uit uw eigen put.

16 Mag uw bron overstromen naar buiten, watervloeden op de pleinen?

17 Zij zullen u alleen toebehoren, niet nevens u aan anderen.

18 Uw bron zij gezegend, verheug u in uw jonge vrouw,

19 die aanminnige hinde, die bevallige gems; dat haar liefkozingen u steeds verkwikken! Moogt gij u aan haar liefde voortdurend overgeven!

20 Waarom zoudt gij, mijn zoon, u overgeven aan een vreemde, en den boezem ener boeleerster omarmen?

21 Want eens mensen wegen liggen open voor den Heer, hij bakent al zijn sporen af.

22 De boze wordt door zijn eigen overtredingen verstrikt, vastgehouden in de koorden zijner zonden;

23 hij sterft door tuchteloosheid, komt door de overmaat zijner verdwaasdheid om.